De angst om alleen over te blijven en te eindigen als ouwe vrijster is er bijna dagelijks. En zoals meeste angsten waarschijnlijk (of hopelijk?) erger dan de realiteit... Ik kan me totaal uitgerangeerd voelen, maar hoor meiden die 'half my age' zijn èn lekker wijf met vijf keer woordwaarde, net zo hartgrondig twijfelen als ik.
Omdat het schrikbeeld zo erg is, verzin ik bezweringsformules die in niets afwijken van vroeger. Spelletjes en bijgeloof en telkens de spelregels aanpassen als een spelletje verkeerd dreigt af te lopen. Nooit op de naden van de stoeptegels stappen, anders ga je dood of volgt er ander groot ongemak. Ik doe computerspelletjes. Met bezweringsformules. Een soort digitaal bloemblaadjes uitplukken: hij houdt van me, hij houdt niet van me, hij houdt van me, hij houdt niet van me. Als ik het spelletje win, komt het goed. Als ik verlies ben ik een loser en niemand houdt van me.
Wijze raad: Laat los! Stop met zoeken! Stop met wanhopig zijn! Doe leuke dingen! Ik probeer het dagelijks. Want ik weet ook - en zelfs uit eigen ervaring - de mooiste dingen komen onverwacht, als je eindelijk net even niet oplet. Ik ben blijkbaar voortdurend alert. En dood de tijd van het wachten met stomme spelletjes. Ik kan alleen zo slecht kiezen als de liefde op het spel staat: speel ik nou het beste patience of mijnenveger...
