Wat je uitstraalt...

Wat je uitstraalt, komt naar je toe, zeggen ze. Dat heet de wet van aantrekking. De uitleg daarbij luidt dat je jezelf kunt vergelijken met een radiozender. Je zit op een bepaalde frequentie en alles en iedereen die op dezelfde golflengte zit, zal je ontvangen en op je reageren. Dit is dan wat je aantrekt. Geldt zowel voor mensen als voor omstandigheden. Twijfelachtig verhaal als het om de liefde gaat...

De kunst is te weten op welke frequentie je zelf zit.... Tja. Als ik kijk welke heren de afgelopen tijd zijn gepasseerd, dan zit ik al een tijdje 'trainer, coach en zenboeddhist' uit te zenden. Best leuk maar is dit de goeie frequentie? En wat zijn het er véél! Ook nu het moeilijk is om er géén tegen te komen, want de ene helft van Nederland coacht inmiddels de andere.

Een paar jaar geleden, toen ik na een lange relatie begon te daten, ontmoette ik zonder uitzondering vers gescheiden vaders die hun stinkende best deden om een goede relatie op te bouwen met hun ex, omwille van de kinderen. Uiterst bewonderenswaardig, maar van elkaar speels verkennen onder het genot van een wijntje was weinig sprake. Het waren eerder complete debriefingsessies. Tot ik mij na vader vier of vijf plots bedacht: verrek, ik zit in precies dezelfde situatie als verse single mama. Een echte eye opener was dat toen, samen met die inzichten van de wet van aantrekking natuurlijk.

Hamvraag is vervolgens: hoe krijg je jezelf dan op de goeie frequentie voor een nieuwe Mr. Right? Akelige vraag ook, want het is een wat zweveriger versie van onze westerse maakbaarheidsgedachte, waarin geluk een keuze is en het aan jezelf ligt, als het leven niet loopt zoals je wenst. Ik was trouwens niet bewust coaches en aanverwanten aan het aantrekken. Ze zijn best leuk hoor, leuker dan verleden-verwerkende-vaders. En heel bewust en mindfull allemaal, maar ze gaan soms iets teveel op in hun rol. Met de laatste zat ik op een zondagavond in het café. Tijdens onze eerste date keek ie me plots diep in de ogen en zei: zeg, hoe vind jij dit gesprek tot nu toe gaan?

Ik sleutel sindsdien driftig aan de zenderindeling van mijn innerlijke radio.

liever een compliment

Complimenten geven doen we niet vaak. Zo weinig eigenlijk dat er een markt voor is. Sinds deze zomer is er een bedrijfje in complimenten: lievereencompliment. De oprichters willen daarmee een positieve bijdrage leveren aan de samenleving. Ze gingen afgelopen weekend de straat op in Alkmaar, op de internationale dag van verbondenheid. Complimenten ontvangen is ook een kunst. Meestal wimpelt de ontvanger het weg met nonsens als 'oh, is niks bijzonders hoor', of 'nee, maar jij bent daar juist veel beter in'.

Complimenten snappen (ook een vorm van ontvangen) is soms even doorbijten of vraagt wijsheid. Zo vond Mark van Bommel het fluitconcert bij de teleurstellende oefeninterland tegen Zwitserland eigenlijk een compliment. Een tijdje terug had ik een groot zwak voor een collega. Nou ja, ik was gewoon verliefd. Tot over m'n oren. Maar dat zei ik natuurlijk niet. Uit eten met mij wou ie niet. 'Dat voelde niet goed, maar hij zag me graag'. Ten overvloede: hij had net een vriendin.

Toen we weer eens aan de praat raakten, zei hij plots:
"Weet je, dat ik niet met je uit eten wilde, dat was eigenlijk een compliment."
"huh???" (en wat onduidelijk gemompel van mij)
"Ja ehmm, de timing is een beetje slecht. "

Roger that. Aan de timing viel weinig te knoeien. Aan de rest wel. We belandden 'in een donker hoekje'. Wat zo stiekem en eenmalig was dat t vast een nog beter compliment was. Al voelde het een beetje ranzig en goedkoop. En t was niet eenmalig. Er volgde een uitgebreidere illegale zoenactie. Net nadat hij had verteld dat hij ging samenwonen. Complimenteuzer krijg je het zelden. Maar er bleek nog een overtreffende trap op de complimentenladder.

Een paar dagen later was ie ervan overtuigd dat hij wat van me had opgelopen. Hoe dat kon, was mij een raadsel, maar hij had jeuk en ik was brandhaard van grote risico's. En hij was panisch om te verliezen wat hij had. Daar bedoelde hij mij dan weer niet mee. In verliefde inschikkelijkheid zorgde ik voor bewijs dat de soa-paniek loos alarm was. De dank was groot: nu had ie gezien dat ik toch ook mindere kanten had. Hierdoor wist hij weer hoeveel hij van z'n vriendin houdt. En daar past geen gerommel met ene soulsissy bij, die hij eigenlijk amper kent. Zou dat nou ook een compliment zijn? Of a blessing in disguise die ik gewoon niet zo goed kan ontvangen? T is in elk geval niet volgens de definitie van dat complimentenbedrijfje: een positieve vorm van erkenning.

ff wachten..

Ik wil leren... wachten. En dat valt niet mee. Maar het is mijn leervraag. Dat is een vraag die een tijdje 'met je meereist' en hij gaat over iets wat nu speelt in je leven. Niet 'hoe word ik rijk of gelukkig', waar je kasten vol bestsellers over kunt aanschaffen. En ook geen vraag waarop je het antwoord ff googelt. T is geen bedachte vraag, maar eentje die - als je er even echt bij stilstaat - in je opkomt.

Vaag? Valt best mee. Wel heel persoonlijk. Eigenlijk een soort onderzoeksvraag, waarbij het leven van alledag studiemateriaal is: Waar wacht ik op? Op de bus, op het gouden idee, op iemand, op pizza? Wanneer irriteert de rij voor de kassa me mateloos, wanneer sta ik fluitend op het station? Wacht ik op anderen of laat ik mensen wachten?

Maar ik was niet blij toen het woord 'wachten' in me opkwam. Zocht naarstig naar een 'makkelijker' alternatief, minder pijnlijk maar toch ook leerzaam, zoals 'oordeelloos kijken' ofzo. Maar nee, wachten het is. Bah! Ik ben er niet goed in. Het voelt 'sloom' en het raakt aan iets waar ik maar geen weg mee weet: wachten op de ware. Wachten? Zoeken moet je toch? Zonder te hard te willen natuurlijk, want dat werkt doorgaans averechts. En wat nou wachten? Geluk kun je afdwingen, het leven is toch maakbaar? Wachten confronteert met onvervulde verlangens. (Hoe lang gaan die eigenlijk mee?) Is wachten wanhopig of wijs en geduldig?

Wachten klinkt passief. Terwijl het dat niet is. Het voelt eigenlijk als goed kijken en luisteren naar wat er gebeurt in je leven. Weten wat je wilt en het herkennen als het zich aandient. Simpel toch? Voor anderen misschien maar ik snap er nog niet veel van. Weet alleen dat ik er weinig talent voor heb. T komt eigenlijk gewoon slecht uit, dat wachten. Groots en meeslepend leven graag, met veel TLC en wel nu!

Had ik maar...

Soms heb ik een moment van helderheid gecombineerd met spijt, alsof ik wakker schrik uit een soort halfslaap: waar ben ik nou de hele tijd mee bezig? Te vaak met:

a) dagdromen

b) herkauwen van oud zeer

c) bedenken waarom iets mij vast niet lukken gaat

d) toeschouwer zijn van het leven

e) iets anders...

Ik leef redelijk bewust en ook nog wel soort van gezond, sport regelmatig, maar zou in bloedvorm zijn (inclusief goddelijk lijf) als ik alle tijd die ik in mijn privé hamsterrad doorbreng, gewoon in deze had gestoken: The Wheel of Energy... veel beter dan alsmaar in je eigen karrensporen van 'kan ik vast niet' en 'waarom zei hij dat', 'deed zij dit', 'ben ik weer tweede viool', enzovoort.

En kom ik dan eindelijk dat productievere hamsterrad op het spoor.... waar je in kan hardlopen voor het goede doel (kloteziekte nummer 1: kanker)... is ie net twee weken geleden gestopt met draaien.... Gelukkig maar dat zo'n kloteziekte vele vrienden heeft (Pink Ribbon, Alpes D'huzes, Kika) en dat de initiatiefnemers -ruw wakker geschud- laten zien dat je meer uit het leven moet halen dan simmen, piekeren en langs de zijlijn van het leven bitter of afstandelijk grappig commentaar leveren.

Waarom?

Ja, waarom? Als ik dat woord zie, schieten er allerlei zinnen door mijn hoofd. Vooral één hele hinderlijke. Van een Duits liedje: Und warum? Nur für den kick, für den augenblick? Of die van Godley & Creme, waarbij ik 'why' altijd verwar met 'cry', maar ach, oorzaak en gevolg liggen dicht bij elkaar. Waaromvragen leveren meestal weinig op. Waarom zij wel en ik niet? Waarom overkomt mij dit? Helpt niks. Het gebeurt gewoon. Zo ook donderdag. Fiets weg. Maar waarom? En o ja ook... door wie? Junks, helers of andere eikels. Maar hij stond heel goed vast. Aan het fietsenrek. Bij het station.

"Aan het fietsenrek?", vroeg een vriend.
"Ja, met een beugelslot."
"Maar niet erin?"
"Wat niet erin?"
"Nou gewoon IN het rek".
"Nee, dat was vol natuurlijk dûh! Er tegenaan."
"Ja, maar dat mag niet. Dan heeft de gemeente m weggehaald."
"??????... maar hij stond niemand in de weg. Gewoon op het randje van de stoep, aan het fietsenrek."
"Mag niet."
"Mag niet? Hoezo mag niet?"
"Fietsen horen in het rek en anders worden ze verwijderd. Ga maar eens kijken bij het depot."

Het depot blijkt een bloeiende business. Honderden losgeknipte fietsen staan er. Op basis van Algemene Plaatselijke Verordening art. 2:32. Je krijgt je barrel weer mee na overhandiging van € 12,50 (en nadat ze een kopie van je paspoort hebben gemaakt, crimineel gedrag moet je immers nauwlettend administreren). Geen tekst, geen uitleg. Nog net goeiedag kon eraf. Toen ik mijn fiets meenam zat er een sticker op. Voordat ik kon kijken scheurde de beambte hem eraf. Alleen de meest vruchteloze vraag bleef leesbaar... Waarom?

Brrrr... de Bretonse streep

Ik heb een hekel aan modespecials van bladen. In marketingtermen ben ik een 'laggard', wat zoveel betekent als 'hopeloze meeloper met de massa'. Als iedereen in een harembroek loopt, dan pas vraag ik me af of ik er ook iets mee moet. Modespecials blinken uit in onbegrijpelijke kledingstukken en combinaties die je zelden of nooit in het wild tegenkomt en als 'laggard' al helemaal niet aan durft en kan of wil betalen.

Vooral van de herfst- en wintermodespecials word ik verdrietig. Dat is vast omdat ik de donkere dagen met tegenzin zie aankomen, maar ik weet het nooit met winterkleren. Robuuste stoffen waardoor jurkjes alles behalve flatteus staan, maar bij mij een soort plompe kostschooluitstraling hebben. Wintertruien, ook zoiets: te dik, te saai, of leuk & dun en dus te koud. Dat aarzelende okergeel nu (alleen mooi bij Suri's) en alle tinten bruin en beige (met het laatste restje zomerbruin nog best aardig, maar daarna zie je eruit als flets muurbloempje).

Maar het ergste van alles dit seizoen is de revival van de Bretonse streep. Sowieso duikt ie elke lente op in de onvermijdelijke marinelook. Maar nu heeft ie zelfs de zomer overleefd en dat is te zien. De meesten van ons kunnen daar beter niet aan beginnen, vanwege hippe dikke billen. Maar het straatbeeld staat bol van brede strepen over dito heupen. Doe het niet, laat dat nou over aan stoere zeilers, boeven of... die mooie homo's van JPG!

Yummy mummy!

Ik was al bekend met de MILF en ook met de jagers op dit type vrouw (voor de onschuldige lezer: Milf staat voor 'mother I'd like to f***), maar sinds vanavond heeft het begrip 'yummmy mummy' haar intrede gedaan in mijn woordenschat. Ik was gegrepen door de documentaire '010-foto Rotterdam' waarin je meekijkt over de schouder van (onder andere) het fotografenduo Ari & Ellie, in hun zoektocht naar 'exactitudes'. Iedereen die denkt dattie een uniek en stylish individu is, wordt door dit duo met ongeëvenaarde blik, uit de droom geholpen. Je wordt op de foto gezet en herkent jezelf niet meer terug temidden van 11 andere even zo uniek identieke figuren.

Ze fotograferen subculturen met elk hun eigen kledingcodes, van oma's in beige jas en lila kleurspoeling tot hippe moslima's en alles daartussen. En dus ook een serie: yummy mummies. In de woorden van Ari zijn dat vrouwen die kinderen hebben gekregen en er nog heel erg 'zu haben' uitzien. Verzorgd, ze gaan naar de gym, hebben geld voor mooie kleren. Rijkere vrouwen met een carrière en tegelijk zijn ze ook 'family manager'. Behalve de foto's is ook het messcherpe reclamejargon van het duo om van te smullen. Behalve 'zu haben' zijn deze 'hot mama's' ook te herkennen aan: hip, shabby chic, fast fashion en lang haar. Zo dan! Lekkere wijven dus, van (meestal al een paar jaar) 29 and counting. Zou ik erbij passen? Ben soms best hip, shabby wil ook nog wel eens lukken, chic iets minder, maar die fast fashion (en die grote auto's waarmee ze in de docu kwamen voorrijden...)

De yummy mummy blijkt een bekend fenomeen, er is in Amerika al jaren een club van! Volgens de 'urban dictionary' is ze: An attractive, healthy, and very sexy mother! Usually a young woman or sometimes a really gorgeous and hot middle aged mother. Yummy mummies usually wear trendy clothes, have great hairstyles and always look fabulous.

Ja, dit moest ff in het Engels, want in het Nederlands valt het gewoon niet te rijmen: de begrippen verrukkelijke hete vrouw EN van middelbare leeftijd (lieve reclamejongens: verzin hier toch een hip begrip voor, zodat ik het wil zijn!)

Maar dan zit je bij die begerenswaardige twaalf en dan zegt plots een van de twee met spiedende blik: 'er zit één 'degradé' bij'. Dat klinkt hip, mits goed uitgesproken, maar t is goed mis! Je bent een nep hot mama! Er mist iets, maar wat? De blik, de attitude, een bad hairday of dat 'je ne sais quoi'? Beats me, maar zet je hippe bril op en kijk zelf!

verdwaald boswitje

Met de zomervakantie bijna op z'n einde zitten we een beetje in de 'indian summer' van de komkommertijd. De tijd waarin er weinig nieuws is omdat politici, BN-ers en zelfmoordterroristen dan tegelijk op vakantie zijn. Zware tijden dus voor nieuwsjagende thuisblijvers. Al werd dat leed dit jaar behoorlijk verzacht door Breivik, eurocrisis en rellen in Londen.

Maarrrr... elke zomer, ergens op de redactie van het ANP ontwaakt één journalist verheugd. En dat is: de vlinderaar! Nee, dat is niet iemand die de vlinderslag beoefent of enorm rondneukt, nou ja dat kunnen bijkomstigheden zijn, het is iemand met een grote liefde voor...vlinders! Zoals vogelaars de hots hebben voor de Kaneelpieper of de Bonte Babbelaar, zo raken vlinderaars in extase van het Icarusblauwtje of de Gehakkelde aurelia. En deze ANP - vlinderaar mag los in de zomer! Onbekommerd mag ie berichten over de vlinderstand in ons land. En dat doet ie vol overgave, beginnend met een kort nieuwsbericht, dat geheel aan de journalistieke wetten voldoet. Binnen het uur gevolgd door een 'follow upbericht', met 'meer informatie in de derde alinea' en even later nog één! Liefst met 'een reactie van de Vlinderstichting'.

Zo mocht ie in augustus uitgebreid berichten over de bosparelmoervlinder, niet zomaar een bedreigde diersoort, maar een zéér bedreigde! Hij (of zij) blijkt het bijzonder goed te doen op de Hoge Veluwe. In juli raakte hij in extase van een vlinder die geboren was in Londen met een mannelijke EN een vrouwelijke vleugel.

2010 was ook bloedspannend voor vlinderminnend Nederland: de kleine vos versloeg de distelvlinder bij de landelijke tuinvlindertelling! De distelvlinder (in 2009 nog eerste) moest genoegen nemen met een 12e plaats.

Het meest van slag raakte de redacteur in kwestie toch wel in 2009. Er was een boswitje verdwaald! In juli dat jaar dook ie plots op in Zeeland. Maar dat kan helemaal niet! Want het boswitje woont in Limburg en kan niet in z'n uppie helemaal naar Zeeland fladderen. Minstens drie ANP-berichten had de redacteur ervoor nodig om dit nieuws te verwerken.

En deze nieuwsjagende thuisblijver? Die was op dat moment persvoorlichter voor de ouderenzorg.. en allang blij dat de aandacht van de landelijke pers verschoof van Zweedse banden, uitgedroogde bejaarden en ander leed, naar lieflijke fladderaars. 'Verdwaald boswitje' is sinds 23 juli 2009 dan ook een gevleugeld begrip.

Wat kan je gebeuren tussen nu en ....2030?

Al meer dan 3 jaar fiets ik bijna dagelijks langs de big, fat & ugly en immer uitdijende bouwput in hartje Utreg. De omgelegde fietspaden zorgen in de spits voor zeldzaam onhandig door elkaar spartelende fietsers. Een wonder dat er zo weinig ongelukken en ruzies met fatale afloop plaatsvinden. En boven de modderpoel en het gekrioel hangt dan de blije slogan: CU2030.nl. Ik blijf me erover verbazen. Hoe kom je erop? Wat zou er in de briefing hebben gestaan: een moderne slogan, liefst beetje hip (sms lingo) en vooral positief.

Dames en heren, het ziet er nu even niet uit. U pleurt met uw rijwiel gegarandeerd in dat van de ander.Voor kwaliteitsconcerten moet u naar de rooie doos -staat ook in een soort modderpoel maar dan net buiten de stad, heel bereikbaar, wel een teringend fietsen -. En de binnenstad is van slecht bereikbaar veranderd in angstaanjagend (keer om!). Maarrrr... in 2030 is dat allemaal anders! Fijn he, dan al! Dat is - sinds de start van de campagne eind 2007 - over 23 jaar (als planningen en kostenramingen niet al te hard tegenvallen in de tussentijd).

Drie-en-twin-tig-jaar... een hele generatie verder
Veel generaties studenten verder (inclusief verwachte studietijdverkorting)
Veel kinderen en bejaarden verder
Veel zinloze bezuinigingen verder (vooral op cultuur en onderwijs, daar zitten nu eenmaal kansloze, potverterende uitvreters. Sorry ik dwaal af, komt omdat het enige jazzpodium van de stad net per direct is gesloten... kan allemaal in 23 jaar of minder)

2030, het is zoiets als 1984 (ook een generatie geleden, google maar op Orwell)
heel veel voorspellingen over het eind der tijden verder
heel veel verliefdheden, evenzoveel gebroken harten
moeder geworden, moeder verloren
Ja gezegd tegen de liefste van de wereld
en in veel korter dan 23 jaar ook weer heel hard nee!
Bestsellers geschreven, bergen beklommmen
bijna van de wereld afgevallen .

Hoeveel internetbubbels, tsunami's, resistente of andere rare bacteriën?
Hoeveel aarzelende politieke lentes,
Hoeveel voetbalkampioenschappen (weer) net niet gewonnen...
Hoeveel songfestivals (please, laat iemand vóór 2030 de wijsheid hebben om dat af te schaffen)
Hoeveel is de euro dan waard, is ie er nog? (en Griekenland ook?).

Wat kan je gebeuren tussen nu en 2030? Niet te bevatten, niet te overzien... maar in die tijd verandert de binnenstad van 030 van bouwput in prestigeproject! Ga ik het meemaken? Of ben ik dan allang geschept door bus 11?

En intussen roept de gemeente vrolijk boven de bouwput:
Ik ga je zien in 2030!
Get real!

In het verleden behaalde resultaten

bieden geen garantie

voor de toekomst.

Dat is een hoopvol perspectief

als het om de liefde gaat.

In mijn geval.

Online superboer

Het raakt ontvolkt, het leven is er hard, God is er vaak ook allang vertrokken, maar toch zijn we in de ban van het platteland. Het pure eerlijke landleven, dat volgens een aantal sombermansen is verworden tot een toeristische attractie. Boer zoekt vrouw, realistische romantiek in kleur waar je voor thuisblijft. Plus paniek in opvoedend NL omdat kinderen denken dat melk uit de fabriek komt.

Maar vreest niet! Waar het in real life sappelen is, is het online een bloeiende bedrijfstak. Het virtuele platteland blijkt in de tweede internetbubbel een ware goudmijn. Farmville – gelinkt aan Facebook – is mateloos populair. CEO’s schijnen vergaderingen uit te lopen om hun digitale tomaten water te geven. Mensen spenderen keiharde euro’s aan virtuele superaubergines om hun FB-vriendjes af te troeven. Aldus digi-expert Alexander Klöpping in DWDD. Social gaming heet het.

Er is ook een 'kindvriendelijke' variant: Farmerama. Liever vormgegeven en vast minder waard dan Farmville, want (nog) geen reclame op te vinden. Een wereld zonder melkquota en varkenspest, maar eentje waar je fijn samen met vrienden land ontgint, je schaapjes fokt en kippen houdt en elkaar kadootjes stuurt (tandemschapen, gereedschapskisten enzo). Wervende welkomsttekst: "Bouw je eigen boerderij en schop het tot superboer!" De weg erheen is lang. Meer dan honderd levels en functies met klinkende namen als bonenstaak, greppelgraver en bessenplukker.

Niks melk komt uit de melkfabriek. Behalve dat zoonlief het liefst online zaait en oogst en zaait en oogst en zzzz… kijkt ie nu heel anders naar het boerenland-in-bloei langs de Lekdijkjes: "Kijk mam, Farmerama live! Het duurt alleen wel veel langer in het echt totdat alles klaar is."

12 miljard euro zou het spelletje Farmville inmiddels waard zijn... Knappe nerd die zoveel bazen en managers in de digitale wei laat spelen voor superboer. Arme, arme echte boeren…

bijgeloof en liefde

De angst om alleen over te blijven en te eindigen als ouwe vrijster is er bijna dagelijks. En zoals meeste angsten waarschijnlijk (of hopelijk?) erger dan de realiteit... Ik kan me totaal uitgerangeerd voelen, maar hoor meiden die 'half my age' zijn èn lekker wijf met vijf keer woordwaarde, net zo hartgrondig twijfelen als ik.

Omdat het schrikbeeld zo erg is, verzin ik bezweringsformules die in niets afwijken van vroeger. Spelletjes en bijgeloof en telkens de spelregels aanpassen als een spelletje verkeerd dreigt af te lopen. Nooit op de naden van de stoeptegels stappen, anders ga je dood of volgt er ander groot ongemak. Ik doe computerspelletjes. Met bezweringsformules. Een soort digitaal bloemblaadjes uitplukken: hij houdt van me, hij houdt niet van me, hij houdt van me, hij houdt niet van me. Als ik het spelletje win, komt het goed. Als ik verlies ben ik een loser en niemand houdt van me.

Wijze raad: Laat los! Stop met zoeken! Stop met wanhopig zijn! Doe leuke dingen! Ik probeer het dagelijks. Want ik weet ook - en zelfs uit eigen ervaring - de mooiste dingen komen onverwacht, als je eindelijk net even niet oplet. Ik ben blijkbaar voortdurend alert. En dood de tijd van het wachten met stomme spelletjes. Ik kan alleen zo slecht kiezen als de liefde op het spel staat: speel ik nou het beste patience of mijnenveger...

Dode hoek

Ik zit op de snelweg naast een el-len-lange vrachtwagen, probeer m in te halen, maar zit shocking klem tussen trage auto's voor en achter mij (ja, het was zondag). En dat dan een tijd lang ter hoogte van een sticker op de zijkant met daarop de tekst:

U bevindt zich in de dode hoek

Weinig geruststellend. Een waarschuwing die Amerikaans aandoet. Op hun auto's staan op de buitenspiegels teksten als: 'objects in the rear view mirror may appear smaller than their actual size.' Met name bedoeld om rechtzaken richting de fabrikant te voorkomen als de eigenaar van de auto er een bende van maakt. Maarre... nu wordt het risico weggeschoven naar de links passerende automobilist. 'Pas op, als ik uitwijk en jij zit hier, dan kan ik er niks aan doen. En jij kan het nooit meer navertellen.'

Ik kauw op de tekst terwijl mijn voorgangers op de inhaalbaan (zoals zoon de linkerbaan noemt) alles doen behalve inhalen. U bevindt zich in de dode hoek. Death zone. Het voelt als een vonnis. Ik hoor de gevangenisbewaarder al roepen 'dead woman driving'. Wat als die trucker net in slaap valt achter het stuur en zwenkt. Of dattie denkt: tijd om een nog slomere dertigtonner in te halen... Of dattie belt met z'n vrouw, ruzie krijgt en uit pure frustratie een nijdige ruk aan z'n stuur geeft, of, of...

Ik bevind mij in de dode hoek.... gevangen tussen trage zondagsrijders, niet levensmoe, geen onverzekerbare extreme sport aan het doen. En plots op de A12 heel even... overgeleverd aan de nukken van een trucker.

wie t weet...

Wie weet
wat je worden mag...
getalenteerd drummer
opgegroeid aan zee
grote liefde van J.
veelbelovend co
cum laude neuropsycholoog
lief, leuk, serieus
en dertig lentes.

Bobbeltje in z'n lies

Ziek...
terwijl het niet zo voelt
en hoe erg?
hij weet het niet
nog niet.
Dolend in het niemandsland
tussen onderzoek en uitslag
gevolgd door - hopelijk -
een behandelplan.

Wie weet wat je worden mag...
briljant oncoloog
of 31.

Nicknames

Het is weer zover.... ben het digitale datingpad weer op gewandeld. Weet nog niet of dit nu onder een 'goed voornemen' gaat vallen voor het nieuwe jaar of juist het tegenovergestelde. Een wondere wereld blijft het wel.

Bij het maken van je profiel vul je een nickname in, naast allerhande uiterlijke kenmerken, favoriet eten, werk, en meer dingen die eigenlijk niet echt ter zake doen. Dit even ter info voor alle gelukkigen die deze 'onsympathieke weg' - zoals de krant vroeger ook genoemd werd - niet nodig hebben.

Ter zake: nicknames... je gaat natuurlijk niet met je echte naam in de krant. Is ook best lastig als je Jan heet, want dan moeten ze net als koeien worden genummerd om ze uit elkaar te houden. Gebeurt overigens bij bosjes, maar dan heten ze in het echt vaak weer niet Jan. Naast gewoon 'Jan' ook verrassend vaak 'gewoon ikke'. Ik dacht dat je in een etalage je USP wilt benadrukken en niet je middelmatigheid... Maar goed, het valt ook niet mee om origineel te zijn, zeker als je er met een paar miljoen op zit. Een korte verzameling opvallende namen:

Fordmondeo... waarom vernoem je jezelf in vredesnaam naar je eigen auto? Wat zegt dit over de man achter de naam? Opgereden middenklasser? Of zou dit gedateerde model zijn favoriete auto zijn... en wat zegt dat dan over deze mr. right? Gevonden alternatief: Audifan... tja

Heracles...hmmm. Tukker dus. Maarre.. dames houden in de regel net iets minder van voetbal dan heren. En als ze dat wel doen... hallooo Heracles staat 14e!!! Da's richting degradatie, dat zoek je toch niet in de liefde? Of spreekt hier een eeuwige belofte van trouw uit, in voor- en tegenspoed? (dan zou ik het voetbal voor lief nemen)

Drank blijkt ook een dankbare inspiratiebron voor nicknames: Shiraz... rumcola...gintonic... heeft iets twijfelachtigs. Heb je dan een bartype aan de haak, een 'levensgenieter' of een regelrecht drankorgel?

En er zijn er heel veel die zich 'carpe diem' noemen. Zoveel dat al die dagplukkers (mannen en vrouwen) ook becijferd moeten voor het onderscheid. Dat geldt overigens ook voor het minder stoere maar vast enorm invoelende type dat zichzelf... pluisje noemt.

Dan zijn er ook nog potentiële prinsen die graag in het sprookjesbos verblijven: drakendoder, edelhert, lionking.
Tot slot: Wodan. Zie je jezelf dan als god van de donder of ben je eigenlijk je hond...
in beide gevallen een beetje eng.