Ik
fantaseer er soms over: ik heb (ein-de-lijk) mijn eerste boek af EN een
uitgever gevonden die er brood in zag. De verkoop voor een debutant is
onwaarschijnlijk en ik zit (samen met ‘n BN-er die fan is) in DWDD. Heerlijk!
Mooie jurk, strak in de lak en wachten op mijn krappe 6 minutes of fame, achttien keer onderbroken door guitige vragen van de host. Top! Ongeacht
het aantal onderbrekingen, mij zou je niet horen klagen.
Er
is echt maar één maar. Eentje maar. En dat is... jij bent zelf maar 5 minuten
aan de beurt en moet de overige 45 minuten je gezicht in de plooi houden en
quasi interessant kijken. Zeker als je vervolgens in het publiek geposteerd
wordt achter de gast die er echt toe doet. Je bent continu in beeld zonder
tekst... Paniek! Hoe doe je dat? Hoe zit je er charmant en belangstellend bij
zonder zenuwtrekken vanwege de spanning van 'ik-moet-zo' of zelfvoldane
grijns na afloop?
Het
is een studie waard. Bij DWDD maar ook bij Pauw & Witteman. Dat is
misschien nog wel erger, want daar zit je de godganse tijd AAN TAFEL. Zo’n
intellectuele vijftigplusser kan je dus ook per ongeluk een vraag stellen over
de nieuwe voorzitter van het IOC, terwijl jij daar als model of voetbalvrouw
zit voor je nieuwe sieradenlijn-met-goed-doel.
Kortom publiek zijn, mooi publiek, sympathiek en betrokken, zonder neuspeuteren,
giebelen of schrikken van de camera, dat vergt oefening en
discipline. Want mooi publiek leidt af van de gast aan tafel. Maar mooi en
verveeld leidt nog veel meer af!
Eén regelmatige gast bij DWDD treft het
niet met de dames achter hem, ook al zijn ze mooi en blond. Schrijver Guus
Luijters zat een paar keer bij Matthijs vanwege zijn boek 'In Memoriam', over
vermoorde kinderen in WOII die gekend moeten worden. Retenobel natuurlijk,
maar vorig jaar zat achter hem Britt Dekkers platinablond haar ongeduld in toom te houden totdat zij mocht - met haar elfjarige briljante imitator
Thijmen. En begin september zat Guus er weer met een vervolg en kijk: op
de achtergrond een bijna gapende blondine, die (nog) niks belangrijks had
gedaan, behalve consequent de nootjes en de wijn laten staan en heel goed
gelukt babe zat te wezen. Echt oprecht: respect! Maar het ziet er stom
uit!
Geïnteresseerd,
geëngageerd publiek en ook nog eye candy zijn. Het is een vak!
