Ouderwets in de rij....

Utrecht, zaterdagochtend 10 uur. De wekker ging veel te vroeg. Later bleek pas dat ie te laat ging. Mijn lief wilde naar de Editors en die hadden het in hun artistieke hoofd gehaald dat kaartjes voor Tivoli alleen in de platenzaak gekocht konden worden. Zoals het hoort.. of hoorde.. back in the days... Niks klaar zitten met je snelste laptop en smartphone en vrienden verderop dito... gewoon old school in de rij staan.



Heel eerlijk... de Editors ken ik niet zo goed... inschattingsfout no.1. En ik dacht: in de rij staan voor kaartjes, da's wel heel ouderwets. Oudere jongeren beginnen er niet meer aan, echte jongeren lachen zich slap en kijken wel link uit. Inschattingsfout no. 2. Ik fietste erheen met het idee: even snel kaartjes scoren, kadootje kopen en dan lekker uitgebreid ontbijten: krantje, croissantje, the works. Inschattingsfout no.3.

Ik was er klokslag 10 uur. Dat wel. Alleen... niet voor de deur en allerminst alleen. Ik stond op nog geen halve minuut fietsen van Plato. Maar op die afstand kunnen veel mensen staan. Teveel. Ook als je maximaal twee kaartjes per persoon mag kopen. Na een uur blauwbekken, kouwe voeten, geen koffie (gouden zaken hadden 'railtenders' daar kunnen doen), gezellig ouwehoerend en wiskundige formules op de rij loslatend, stond ik nog niet eens in de straat van dienst. We werden wel vaak gefilmd, gefotografeerd en bevraagd 'waarvoor we in godsnaam in de rij stonden'. Oud reageerde met een grijns van herkenning. Jong met verbazing (dat doe je toch alleen voor de nieuwste Iphone?) en vervolgens met 'Oww cool. Succes!'. We haalden zelfs het nieuws. En eindelijk, eindelijk... tweeënhalf uur verder, met Plato in het zicht... uitverkocht. 

Dat pakte ik vroeger vroeger aan. En grondiger. Met koffie en met thermo-ondergoed (na blaasontsteking bij een eerdere concertkaartjesrij). Moet ik fortysomething constateren dat ik 'te oud ben voor dit soort shit'???

PS: de kaartjes kosten € 39,-. Maar al ver voordat deze 'kaarverkoop bij de bekende voorverkoopadressen' van start ging, stonden de kaarten aangeboden op internet tegen (even bekende) woekerprijzen: € 149,- voor een avondje Tivoli. Precies NIET de bedoeling van de band.

Ik wil publiek (zijn)?!

Ik fantaseer er soms over: ik heb (ein-de-lijk) mijn eerste boek af EN een uitgever gevonden die er brood in zag. De verkoop voor een debutant is onwaarschijnlijk en ik zit (samen met ‘n BN-er die fan is) in DWDD. Heerlijk! Mooie jurk, strak in de lak en wachten op mijn krappe 6 minutes of fame, achttien keer onderbroken door guitige vragen van de host. Top! Ongeacht het aantal onderbrekingen, mij zou je niet horen klagen.

Er is echt maar één maar. Eentje maar. En dat is... jij bent zelf maar 5 minuten aan de beurt en moet de overige 45 minuten je gezicht in de plooi houden en quasi interessant kijken. Zeker als je vervolgens in het publiek geposteerd wordt achter de gast die er echt toe doet. Je bent continu in beeld zonder tekst... Paniek! Hoe doe je dat? Hoe zit je er charmant en belangstellend bij zonder zenuwtrekken vanwege de spanning van 'ik-moet-zo' of zelfvoldane grijns na afloop?

Het is een studie waard. Bij DWDD maar ook bij Pauw & Witteman. Dat is misschien nog wel erger, want daar zit je de godganse tijd AAN TAFEL. Zo’n intellectuele vijftigplusser kan je dus ook per ongeluk een vraag stellen over de nieuwe voorzitter van het IOC, terwijl jij daar als model of voetbalvrouw zit voor je nieuwe sieradenlijn-met-goed-doel. 

Kortom publiek zijn, mooi publiek, sympathiek en betrokken, zonder neuspeuteren, giebelen of schrikken van de camera, dat vergt oefening en discipline. Want mooi publiek leidt af van de gast aan tafel. Maar mooi en verveeld leidt nog veel meer af! 

Eén regelmatige gast bij DWDD treft het niet met de dames achter hem, ook al zijn ze mooi en blond. Schrijver Guus Luijters zat een paar keer bij Matthijs vanwege zijn boek 'In Memoriam', over vermoorde kinderen in WOII die gekend moeten worden. Retenobel natuurlijk, maar vorig jaar zat achter hem Britt Dekkers platinablond haar ongeduld in toom te houden totdat zij mocht - met haar elfjarige briljante imitator Thijmen. En begin september zat Guus er weer met een vervolg en kijk: op de achtergrond een bijna gapende blondine, die (nog) niks belangrijks had gedaan, behalve consequent de nootjes en de wijn laten staan en heel goed gelukt babe zat te wezen. Echt oprecht: respect! Maar het ziet er stom uit! 

Geïnteresseerd, geëngageerd publiek en ook nog eye candy zijn. Het is een vak!

Vingeroefeningen

Een tip van mijn buurvrouw, probaat middel tegen 'writers block' en aanverwanten… elke dag tien of vijftien minuten ‘je ding doen’. Vingeroefeningen, zeg maar. In haar geval is dat tekenen of schilderen. Kan ze ook heel goed. T is bedoeld om je talent te onderhouden, niet per se om iets moois te maken, juist niet! Dat is spelregel nummer 1: zonder doel gewoon droedelen, zingen, schrijven, enzovoort. Het trainen van je creativiteit zodat je je hersens eraan herinnert, te midden van al het dagelijks gedoe, uitstelgedrag, Facebook, enz. Om nou eindelijk eens dat volgende hoofdstuk te schrijven. 

Vingeroefeningen… het woord dekt eigenlijk enorm de lading. T' is klein, laagdrempelig, alsof je oefent voor het grotere werk. Is ook zo. Ten minste, volgens de buurvrouw. Ik geloof haar. Ik ben aan het oefenen met die tien minuten. En met het niet groter maken dan het is. En met het niet te mooi willen doen. Wil ik stiekem toch. En liefst in één keer goed. Wat zeg ik, briljant! En dat in tien minuten. Hatseflats! Zie daar het onmiskenbare talent...

‘Iets onder handen nemen’ klinkt al veel groter. Minder laagdrempelig en vrijblijvend. Mouwen opstropen, niet zeuren, aan de slag. Of.. misschien meer iets voor beeldhouwers. Die doen dat tenslotte letterlijk. Ik blijf maar puzzelen met die vingeroefeningen. Zelfs die tien minuten hebben nogal eens de neiging erbij in te schieten. O ja, de oefening ging ook om discipline... 

Maar toch... dat woord….vingeroefeningen. Ik zie altijd iets heel anders voor me. Voorbereiden op het grotere werk ja. Als een soort voorspel. Duurt soms langer dan tien minuten, soms veel korter. Ik had dezelfde hardnekkige associatie met mijn eerste typecursus. Toen ik als arme student, vlak voor het computertijdperk, een elektrische typemachine had aangeschaft. Zo'n investering verdiende wel dat ik er blind op kon typen. Ik heb het mezelf aangeleerd met behulp van een boek uit de bieb, getiteld…. Vingervlug.

Moet de diepe zucht er nog onder tot besluit?