Veelbelovend?

Hij is 52, acteur, zanger, schrijver enzovoort, heeft kortom talent tot en met. En temperament bovendien. Wat’ie het liefste wil (behalve een grote liefde)?
Een verbeterde versie van zichzelf.
Want op een dag wakker gekust worden door een prinses of een onvermoed talent ontdekken, daar is’ie een beetje te oud voor, vond ie zelf. De woorden zijn van Beppe Costa in gesprek met de Volkskrant. Geinig en touché. Vanaf zekere leeftijd ben je simpelweg te oud voor ‘veelbelovend’... en te nuchter of teleurgesteld voor ‘hemelbestormend’. Volgens mij DE kern van de midlife crisis, ongeacht op welke leeftijd die dan toeslaat. Ergens rond de tijd dat ‘fris en fruitig’ uit potjes en injectienaalden komt, maarrrr... nog niet te oud voor een verbeterde versie van jezelf.

Wat ben je dan tot nu toe geweest?
Een beta versie?

Oftewel: een testversie van jezelf, bijna af, maar je wordt nog bijgesteld naar aanleiding van gebruikersreacties en reviews... Hmmm, so much for ‘leven vanuit jezelf’ en even de film van al die ‘gebruikers’ uitzetten in je hoofd. T heeft wel iets aantrekkelijks... uitgebreid getest en geoefend maar de officiële en verbeterde versie van jezelf moet nog komen. Alleen, hoe lang blijf je daarop wachten? Ach, als de ‘officiële versie’ te eng is, dan roep je jezelf toch gewoon uit tot RC, release candidate. Een previewversie van jezelf. Uitgebreid getest, bijgesteld en gewaardeerd, heel ‘presentable’ en oké heel eerlijk: ook nog voor verbetering vatbaar.

Open deur

Om mijn holbewonersneigingen in de winter een beetje zin te geven, duik ik in een boek met levenslessen: 30 dingen die je nù zou moeten weten. Het boek heeft de opwekkende titel ‘te vroeg oud, te laat wijs’. Sluit aan bij het zinloze gevoel dat je hebt na een avond snaaien, buizen en computeren, terwijl je je voorgenomen had om op te ruimen en te sporten. Het bevat eigenlijk niets meer dan een serie open deuren. Van het soort die je bij voorkeur links laat liggen. Liever een deurtje verder dus, naar een begripvolle benadering met sussende woorden: dat het heus niet aan jou ligt, dat het winter is en dat je gewoon even rustig aan mag doen. Effe een dippie, komt heus wel goed.

Troost die het niksdoen goedpraat, zodat je ongestoord verder kan dromen. Over de dag waarop je totnutoe onbekende meestertalent zich in al haar glorie manifesteert. En over de nieuwe grote liefde, die zomaar voor de deur staat en wèl blijft. En over het boek dat je schrijft: probeerseltje blijkt bestseller, elke zin is raak en jouw pageturner vliegt in twintig herdrukken over de toonbank. Je ziet de recensies al voor je, net als je tv-optredens: bescheiden, doch charmant en ad rem bij praatprogramma’s met knappe presentatoren.

De auteur van al die open deuren zegt hierover: je bent wat je doet en niet wat je zegt, droomt of je telkens weer opnieuw voorneemt. Je bent eigenlijk niets meer dan.... een herhaling van zetten........

........

...OK: Ik ben een computerspelletje. Een mahjonggspelletje om precies te zijn. En ik heb pas al m’n eerder verdiende medailles verloren wegens slechte score of eigenlijk... dankzij een soort van ongeïnspireerde herhaling van zetten. Ik ga maar eens een deurtje verder.