En nu?
Kan alles nog? Ik ben nu echt serieus veertig-plus. 43 sinds gisteren. '29 and counting' dat gelooft inmiddels niemand meer. En ookal ben ik slecht met cijfers... het voelt raar. Anderen van mijn leeftijd zijn nu minister, directeur, voetballer-met-pensioen, professor, bejaard fotomodel, drie keer gescheiden, miljonair. Soms al jarenlang. Ze zijn de mensen geworden tegen wie ik opkeek toen ik nog studeerde: zij hebben het gemaakt, trekken aan de touwtjes en snappen het spel. Behalve dat, zag ik toen ook de tekenen van verval: dat licht vermoeide of uitgebluste soms, het paddige en zelfgenoegzame van mannen met grijzende slapen en vierkante kinnen (nee, niet door die wilskrachtige kaaklijn, gewoon vet dat zakt door de zwaartekracht), de bittere mondhoeken bij vrouwen en het hardnekkig volhouden 'meisje' te zijn, terwijl de frisheid er zichtbaar af is.
En ik?
Ik heb inmiddels al een paar mensen overleefd. Ik ben 'senior' in mijn oude vakgebied en voor mijn gevoel een jonkie in het nieuwe. Ik zie soms ook dat vermoeide en teleurgestelde in mijn ogen. Zou nog best graag 'jong en veelbelovend' zijn. Ik voel me soms honderd en soms achttien. Ik kijk gretig naar 'hotter than my daughter', waarin vrouwen-van-mijn-leeftijd wanhopig lekker wijf willen blijven, maar dan op een treurige manier (al snap ik het soms best wel). Ik ben geen politicus geworden (ja, dat wou ik ooit), ik woon niet in een groot huis, heb geen rijke vent. Goddank! En ik snap soms geen bal van het leven. Alsof ik niks heb geleerd al die jaren, waarin anderen zich gericht opwerkten tot CEO of andere drieletterige afkorting-met-auto-van-de-zaak.
Maar waar blijft de clou dan?
Eerlijk gezegd.... geen idee. Ik ben er. Met meer vrijheid dan ik vaak bevatten kan. Er is geen liedje voor 'meisjes van veertig', terecht waarschijnlijk. Wel heel veel zelfhulpboeken. En cursussen Afrikaans dansen, maar da's waarschijnlijk bijna hetzelfde.
