Een tip van mijn buurvrouw, probaat middel tegen 'writers block' en aanverwanten… elke dag tien of vijftien minuten ‘je
ding doen’. Vingeroefeningen, zeg maar. In haar geval is dat tekenen of
schilderen. Kan ze ook heel goed. T is bedoeld om je talent te onderhouden,
niet per se om iets moois te maken, juist niet! Dat is spelregel nummer 1:
zonder doel gewoon droedelen, zingen, schrijven, enzovoort. Het trainen
van je creativiteit zodat je je hersens eraan herinnert, te midden van al het
dagelijks gedoe, uitstelgedrag, Facebook, enz. Om nou eindelijk eens dat
volgende hoofdstuk te schrijven.
Vingeroefeningen… het woord dekt eigenlijk enorm de lading. T' is klein,
laagdrempelig, alsof je oefent voor het grotere werk. Is ook zo. Ten minste, volgens de buurvrouw. Ik geloof haar. Ik ben aan het
oefenen met die tien minuten. En met het niet groter maken dan het is. En met
het niet te mooi willen doen. Wil ik stiekem toch. En liefst in één keer
goed. Wat zeg ik, briljant! En dat in tien minuten. Hatseflats! Zie daar het
onmiskenbare talent...
‘Iets onder handen nemen’ klinkt al veel groter. Minder laagdrempelig en
vrijblijvend. Mouwen opstropen, niet zeuren, aan de slag. Of.. misschien meer iets
voor beeldhouwers. Die doen dat tenslotte letterlijk. Ik blijf maar puzzelen
met die vingeroefeningen. Zelfs die tien minuten hebben nogal eens de neiging
erbij in te schieten. O ja, de oefening ging ook om discipline...
Maar toch... dat woord….vingeroefeningen. Ik zie altijd iets heel anders
voor me. Voorbereiden op het grotere werk ja. Als een soort voorspel. Duurt
soms langer dan tien minuten, soms veel korter. Ik had dezelfde hardnekkige
associatie met mijn eerste typecursus. Toen ik als arme student, vlak voor het
computertijdperk, een elektrische typemachine had aangeschaft. Zo'n investering
verdiende wel dat ik er blind op kon typen. Ik heb het mezelf aangeleerd met
behulp van een boek uit de bieb, getiteld…. Vingervlug.
Moet de diepe zucht er nog onder tot besluit?
