Ik wil leren... wachten. En dat valt niet mee. Maar het is mijn leervraag. Dat is een vraag die een tijdje 'met je meereist' en hij gaat over iets wat nu speelt in je leven. Niet 'hoe word ik rijk of gelukkig', waar je kasten vol bestsellers over kunt aanschaffen. En ook geen vraag waarop je het antwoord ff googelt. T is geen bedachte vraag, maar eentje die - als je er even echt bij stilstaat - in je opkomt.
Vaag? Valt best mee. Wel heel persoonlijk. Eigenlijk een soort onderzoeksvraag, waarbij het leven van alledag studiemateriaal is: Waar wacht ik op? Op de bus, op het gouden idee, op iemand, op pizza? Wanneer irriteert de rij voor de kassa me mateloos, wanneer sta ik fluitend op het station? Wacht ik op anderen of laat ik mensen wachten?
Maar ik was niet blij toen het woord 'wachten' in me opkwam. Zocht naarstig naar een 'makkelijker' alternatief, minder pijnlijk maar toch ook leerzaam, zoals 'oordeelloos kijken' ofzo. Maar nee, wachten het is. Bah! Ik ben er niet goed in. Het voelt 'sloom' en het raakt aan iets waar ik maar geen weg mee weet: wachten op de ware. Wachten? Zoeken moet je toch? Zonder te hard te willen natuurlijk, want dat werkt doorgaans averechts. En wat nou wachten? Geluk kun je afdwingen, het leven is toch maakbaar? Wachten confronteert met onvervulde verlangens. (Hoe lang gaan die eigenlijk mee?) Is wachten wanhopig of wijs en geduldig?
Wachten klinkt passief. Terwijl het dat niet is. Het voelt eigenlijk als goed kijken en luisteren naar wat er gebeurt in je leven. Weten wat je wilt en het herkennen als het zich aandient. Simpel toch? Voor anderen misschien maar ik snap er nog niet veel van. Weet alleen dat ik er weinig talent voor heb. T komt eigenlijk gewoon slecht uit, dat wachten. Groots en meeslepend leven graag, met veel TLC en wel nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten